Evlerimizde ise çocuğumuz farklı davranışlar göstermeye başlar kimi zaman. Konuşmaz, iletişim kurmaz, nedensiz ağlar, nedensiz korkular baş gösterir, anne babaya, kardeşe saldırgan davranışlar gösterir, sürekli karamsar yaklaşır, hep mutsuz davranışlar gösterir. Önce “canım çocuk işte…!” diyerek göz ardı edilir anne baba tarafından. Zaman içinde geçeceği varsayılır. Ancak zaman içinde geçmez ve çoğalarak kendini daha belirgin olarak göstermeye başlar. Bu defa da anne baba “Bizim çocuğumuz biraz farklı işte!!!” gibi bir cümlenin arkasına saklanır ne yapması gerektiğini bilmediği için.
Oysa çocuktan “ses” gelmektedir, aynı arabanızdan gelen ses gibi. İlgilenilmesi gereken, destek olunması ve iyileştirilmesi gereken bir ses.
Nedense bu ses ihmal edilir, görmezden gelinir, kendi kendine geçmesi beklenir. Ancak geçmez.
Arabanızdan gelen en ufak bir olağandışı sese gösterilen duyarlılık, çocuğa gösterilmez bazen. Siz de ilginç bir durum değil mi? Canımız kadar sevdiğimiz çocuğumuza arabamız kadar ilgi göstermemek.
Ses’in nereden geldiğine bakın ve ilgilenin, nasıl yapacağınızı bilmediğiniz durumlarda bir uzmandan destek alın.
Zaman hep ileri doğru gidiyor. Bir süre sonra geri dönmek ve yeniden başlamak istediğinizde bu mümkün olmuyor.
Psikolog Levent Erdem
